8.3 Świat po II wojnie światowej (nowa era) quiz for 8th grade students. Find other quizzes for History and more on Quizizz for free! Odzyskanie przez Polskę niepodległości spowodowało, że konieczne stało się wytworzenie własnych elit politycznych i wyznaczenie przywódców kraju. Było to zadaniem trudnym, w okresie międzywojennym bowiem potencjał ludzi wykształconych, z których można było je wyróżnić, był niski (w 1931 roku 4,7 procent ludności czynnej zawodowo stanowili pracownicy umysłowi) i odpowiadał europejskim standardom krajów zacofanych pod względem społeczno-gospodarczym - Bułgarii, gdzie w 1934 roku odsetek ten wynosił zaledwie 3,9 procent, czy Jugosławii, w której współczynnik ten był toż samy z polskim. W krajach rozwiniętych natomiast kształtował się on na następującym poziomie: w Niemczech w 1933 roku - 15,2 procent, we Francji w 1931 roku - 15 procent, a w Stanach Zjednoczonych w 1930 roku - 16,4 procent[przypis 419]. Jak można zauważyć, wskaźniki te nie były imponujące, lecz ulegały permanentnej poprawie, jednak tylko do czasu 2 wojny światowej. Po wydarzeniach z roku 1945 na ziemiach polskich żyło prawdopodobnie zaledwie 100 tysięcy osób posiadających „przedwojenne” wykształcenie wyższe i średnie ogólnokształcące oraz około 250 tysięcy osób z wykształceniem zawodowym. Str. 130 Badaniami, które miały na celu wyodrębnienie elity politycznej 2 Rzeczypospolitej, zajął się Roman Wapiński. Określił on kryteria instytucjonalne, według których można było charakteryzować tę grupę. Biorąc pod uwagę fakt sprawowania określonego stanowiska, poddał analizie trzy kręgi osób sprawujących władzę polityczną. Do pierwszej zaliczył: prezydentów RP, prezesów rad ministrów, ministrów, marszałków sejmu i senatu, generalnych inspektorów sił zbrojnych, pierwszych prezesów Sądu Najwyższego, prezesów Najwyższej Izby Kontroli i szefów Sztabu Generalnego. Drugą grupę stanowili członkowie organów władzy polskiej kształtującej się w latach 1917-1918, a trzecią - wojewodowie oraz komendanci główni policji państwowej[przypis 420]. Przyjmując za kryterium wiek, badacz ten stwierdził, że decydująca większość przedstawicieli elity politycznej Polski międzywojennej przyszła na świat w latach 1870-1879, drugie miejsce zajęli urodzeni w latach 1880-1889, a następne pokolenia lat 1860-1869 oraz 1890-1899 [przypis 421]. W chwili odzyskania niepodległości byli to więc ludzie z grona czterdziestolatków i pięćdziesięciolatków. Wnioski te przekładały się także na praktykę, ponieważ w momencie obejmowania urzędu najstarszym z trzech prezydentów 2 Rzeczypospolitej był Ignacy Mościcki (ur. 1876 r.), najmłodszym - Stanisław Wojciechowski (ur. 1869 r.), a Gabriel Narutowicz miał wówczas 57 lat (ur. 1865 r.). Ponadto były to niejednokrotnie osoby, które swoją aktywność społeczną i zawodową rozpoczęły jeszcze przed 1 wojną światową. Istotną determinantą przynależności do elit politycznych były uwarunkowania regionalne. Stosunkowo niewielka grupa polskich polityków okresu międzywojennego pochodziła z zaboru pruskiego. Należeli do niej Władysław, Zygmunt i Marian Sydowie, Wojciech Korfanty oraz Juliusz Trzciński. Większość polityków wywodziła się natomiast z Kresów Wschodnich ( Ignacy Paderewski, Gabriel Narutowicz, Józef Piłsudski, Ignacy Daszyński) i Królestwa ( Stanisław Wojciechowski, Jędrzej Moraczewski, Leon Kozłowski). Charakterystyczną cechą polskich elit było ponadto pochodzenie społeczne. Obok działaczy pochodzących z rodzin urzędników i nauczycieli znaczna część polityków wywodziła się z kręgów ziemiańskich. Do grupy tej należeli przedstawiciele arystokracji (np. M. Zamoyski, Z. Radziwiłł) oraz potomkowie średniej lub zubożałej i spauperyzowanej szlachty ( Roman Dmowski, Józef Moraczewski). Po roku 1918 pojawiła się też duża grupa działaczy legitymujących się pochodzeniem chłopskim - np. Wincenty Witos, który dodatkowo jako jedyny nie miał praktycznie żadnego wykształcenia. Większość bowiem, aż 90 procent elity politycznej okresu międzywojennego, miała wykształcenie wyższe, a wszyscy trzej prezydenci posiadali tytuł profesorski. Str. 131 Ogólnie rzecz ujmując, wśród szefów rządów można wyodrębnić następujące grupy: profesorską, generalską, pułkownikowską, inteligencko-urzędniczą, a wśród pozostałych należy wymienić arystokrację, artystów światowej sławy oraz chłopa[przypis 422]. Duże znaczenie w kwalifikowaniu poszczególnych osób do elity politycznej miały także powiązania rodzinne, mniejsze natomiast doświadczenie w sprawowaniu urzędów w administracji państw zaborczych. Kwestia ta dotyczyła stanowisk struktur zarówno wojskowych, jak i cywilnych. Znacząca część polskich polityków praktykę parlamentarną nabyła, pracując w rosyjskiej Dumie (np. Dmowski), w niemieckim Reichstagu (np. Korfanty) czy w parlamencie austriackim (np. Witos). Praktyki w strukturach administracji państw zaborczych nie odbył jedynie Józef Piłsudski, co rzutowało na jego stosunek do pracy parlamentarnej i być może poniekąd wpłynęło na fakt jego wycofania się z czynnego życia politycznego oraz całkowitego oddania się sprawom wojskowym[przypis 423]. W połowie lat trzydziestych 20 wieku na scenie politycznej coraz większą rolę zaczęły odgrywać osoby urodzone tuż po roku 1900. Należeli do nich Stanisław Mikołajczyk, Tadeusz Bielecki i Rowmund Piłsudski. W latach tych niezwykle silnie odwoływano się do konieczności budowy państwa opartego na wartościach społecznych i politycznych o rodowodzie chrześcijańskim. Dalszy rozwój elity przerwała 2 wojna światowa, która uniemożliwiła jej funkcjonowanie w normalnych warunkach. Elita w okresie wojny została zdziesiątkowana i uległa rozproszeniu. Już podczas walk hitlerowskie Niemcy oraz Związek Radziecki podejmowały różnorodne operacje mające na celu eksterminację przedstawicieli polskiej elity okresu międzywojennego, a nawet inteligencji, która i tak stanowiła już mały odsetek społeczeństwa polskiego[przypis 424]. Przy wyniszczaniu inteligencji polskiej odwoływano się zarówno do przesłanek ideologicznych, politycznych, jak i rasowych. Straty, które poniosły polskie elity, spowodowane były nie tylko bezpośrednimi walkami wojennymi czy okrutnymi mordami okupantów, ale także migracjami wymuszonymi przez zaborców, którzy dążyli do wyniszczenia wspomnianej warstwy, będącej podstawą realizacji dążeń niepodległościowych. Część osób z tej grupy wyjechała do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii. Spośród ocalałych przedstawicieli elit politycznych znajdujących się na Zachodzie do kraju powróciły zaledwie jednostki (np. Adam Dobroszyński, Stanisław Mikołajczyk), które i tak w niedługim czasie zostały wyeliminowane z życia politycznego. Przebywające w Związku Radzieckim elity lewicowe w wyniku stalinowskich czystek i delegalizacji Komunistycznej Partii Polski zostały częściowo wytępione jeszcze przed rokiem 1939. W kraju zabrakło także wybitnych przedstawicieli Polskiej Partii Socjalistycznej, którzy w większości pozostawali na emigracji. Str. 132 Wprowadzenie w Polsce nowego ustroju społeczno-politycznego promującego pochodzenie robotniczo-chłopskie doprowadziło do całkowitej wymiany elit zarówno politycznych, jak i ekonomicznych. Wymiana ta nie była jednak procesem błyskawicznym, który dokonał się w roku 1945, lecz długim działaniem. Po roku 1944, kiedy odsunięto od rządów dawne elity, wymiana kadr nie była kompletna, gdyż komuniści ze względów pragmatycznych i propagandowych pozostawili na ważnych stanowiskach wielu ludzi z praktyką w przedwojennych i emigracyjnych instytucjach rządowych[przypis 425]. Powstającą niemalże od podstaw 2 Rzeczpospolitą tworzyli więc zarówno przywódcy organizacji niepodległościowych, jak i urzędnicy z długoletnią praktyką w administracji państw zaborczych. Początkowo istniała w miarę zgodna współpraca elit niepodległościowych, ale już pod koniec lat czterdziestych 20 wieku wyraźnie zmniejszył się udział grupy osób związanych z nowymi elitami a tymi, którzy urodzili się przed rokiem 1900. Całkowite wyrugowanie bezpartyjnych specjalistów z aparatu władzy, oznaczające w praktyce definitywne zerwanie z przeszłością, przyniosły dopiero czystki z samego końca lat czterdziestych i początków lat pięćdziesiątych 20 wieku. Istniejące niedobory kadr wysoko wykwalifikowanych oraz rozbicie elit ukształtowanych w okresie międzywojennym umożliwiły nowej, narzuconej społeczeństwu władzy kształcenie własnych elit, przy których pomocy można było opanować poszczególne dziedziny życia i realizować nową, własną politykę. Uformowane zatem w pierwszych latach funkcjonowania Polski Ludowej elity były wytworem warunków społecznych, politycznych, ideologicznych, a nawet gospodarczych kraju doświadczonego licznymi represjami. Wykreowane wówczas elity składały się nie tylko z ludzi o wątpliwym morale i bezideowych karierowiczów, ale także z osób bardzo wartościowych, które uległy pewnym złudzeniom ideologicznym i politycznym. Do grupy tej zaliczali się także ci, którzy akceptowali socjalizm ze względu na postulowane przez niego wartości. Niejednokrotnie jednak nieświadomi byli oni faktu, że socjalistyczna frazeologia, którą radziecka propaganda karmiła społeczeństwo, miała niewiele wspólnego z myślą filozoficzną jej twórców[przypis 426]. Elita czasów PRL-u pochodziła prawie wyłącznie z szeregów Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej lub tzw. stronnictw sojuszniczych, czyli Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i Stronnictwa Demokratycznego. Byli to zdeklarowani komuniści lub, częściej, zwykli oportuniści, którzy legitymacje partyjne traktowali jako przepustkę na salony władzy. Str. 133 Wytworzył się więc specyficzny układ pomiędzy rządzącymi a rządzonymi, określany w skrócie „my” - społeczeństwo, „oni” – władza[przypis 427]. Po roku 1944 innego znaczenia nabrało także kryterium pochodzenia społecznego. Z życia publicznego wyeliminowana została sfera ziemiańsko-szlachecka, która następnie pojawiła się po roku 1989, działając raczej na szczeblu regionalnym (np. Jan oraz Marcin Zamoyscy), w mniejszym zaś stopniu w parlamencie. W wyniku tych wszystkich przemian wzrosło polityczne znaczenie elit legitymujących się rodowodem plebejskim, chłopskim, robotniczym. Do tych grup należeli Bolesław Bierut, Władysław Gomółka, Henryk Jabłoński, Edward Gierek, Lech Wałęsa. Z rodzin inteligenckich, co było zjawiskiem dużo rzadziej spotykanym, pochodzili Edward Osóbka-Morawski, Piotr Jaroszewicz, Mieczysław Rakowski, Jan Olszewski oraz Hanna Suchocka. Elity drugiej połowy 20 wieku łączyły kwestie regionalne, większość bowiem osób należących do tej grupy urodziła się na terenach Polski w jej granicach powojennych. Do nielicznych wyjątków należeli Piotr Jaroszewicz, Zbigniew Messner oraz Mikołaj Kozakiewicz, którzy pochodzili z terenów wschodnich 2 RP. Nieliczna część elit (np. Jan Dembowski, Stanisław Mikołajczyk) urodziła się poza granicami kraju. Wykształcenie oraz struktura zawodowa elit politycznych czasów PRL-u była znamienna, jednak dopiero pod koniec rządów „komunistów”. Początkowo bowiem wykształcenie nie stanowiło istotnego warunku wejścia do jej kręgów. W późniejszym okresie z osób sprawujących najwyższe funkcje w państwie wiele legitymowało się dyplomem wyższej uczelni. Szefami rządów byli prawnicy, dziennikarze, nauczyciele akademiccy, ekonomiści oraz oficerowie. Kształt polskiej elity politycznej drugiej połowy 20 wieku, podobnie jak w innych krajach socjalistycznych, był wynikiem przeobrażeń zachodzących głównie po 2 wojnie światowej. Wydarzenia te miały przede wszystkim charakter ustrojowy, ale także spowodowane były kwestiami natury społecznej i gospodarczej. Ogólnie rzecz ujmując, cechami znamiennymi tej grupy społecznej był ich plebejski charakter i hermetyczność. Zawód i wykształcenie nie odgrywały znacznej roli przy wchodzeniu do jej kręgów[przypis 428]. Ważniejsza była kariera polityczna oraz „partyjna droga” i stosunek do niedawnej przeszłości. Działania opozycyjne z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych doprowadziły do powstania pierwszej formalnie ustrukturyzowanej organizacji opozycyjnej - Komitetu Obrony Robotników (KOR), która sprzeciwiała się przemocy, szanowała prawa człowieka, jego wolność i równość. Powołanie KOR-u zapoczątkowało falę tworzenia kolejnych organizacji i komitetów, które stanowiły bazę formacyjną politycznej kontrelity. Str. 134 W roku 1980 powstał masowy ruch o charakterze antyustrojowym - Solidarność. Głoszone przez niego hasła doprowadziły do tego, że zyskał on poparcie rzeszy polskich pracowników fizycznych, którzy mogli stanowić realne zagrożenie dla państwa socjalistycznego. Ruch ten w początkowej fazie swojego rozwoju objął bowiem dużą liczbę wykwalifikowanych robotników przemysłowych i wywindował szeroki krąg ludzi o pochodzeniu nieinteligenckim. Do Solidarności należało ponad 10 milionów członków, którzy wyłonili wielu nieznanych dotąd przywódców i działaczy. W ciągu niespełna półtora roku wraz z członkami innych organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz pozostałych niezależnych inicjatyw politycznych uformowali oni alternatywną, nową klasę polityczną, która po przetrwaniu okresu wojennego w 1988 roku wpłynęła na podjęcie rozmów przy okrągłym stole. Zawarte wówczas porozumienia doprowadziły do głębokich zmian w kraju. Zalegalizowano Solidarność, wprowadzono częściowo demokratyczne wybory do Sejmu i demokratyczne do Senatu, powołano urząd prezydenta i wyrażono zgodę na reformę gospodarczą. Przekształcenia te, a w szczególności załamanie monopolu, doprowadziły do ożywienia społeczności oraz tworzenia nowych partii politycznych, a co za tym idzie - również i elit[przypis 429].
Między innymi Polska, Wielka Brytania i Francja. Żadna z wymienionych tutaj odpowiedzi nie jest prawidłowa. Za najbardziej udany czołg I Wojny Światowej uważa się: Francuski FT-17. Brytyjski Mark I. Niemiecki A7V. Nie wiadomo. Żadna z wymienionych powyżej odpowiedzi nie jest prawidłowa.
Demo Szkoły Rodzice Premium DemoLogowanie Świat na drodze ku wojnie Część 1 0% 0% Część 2 0% 0% Część 3 0% 0% 20 Qs. plays. 1st. Polacy podczas II wojny światowej - kartkówka quiz for KG students. Find other quizzes for History and more on Quizizz for free! Preview this quiz on Quizizz. Pierwszym prezydentem PRL został. POLSKA PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ DRAFT. 1st grade. 65 times. History. 46% average accuracy. 7 months ago. plays. 1st. explore. library. create. reports. classes. Przyczyny wybuchu II wojny światowej quiz for 1st grade students. Find other quizzes for History and more on Quizizz for free! Daleki Wschód po II wojnie światowej. Część 1. 0%. Część 2. 0%. Quiz z historii dla klasy VIII szkoły podstawowej z tematu "Świat po II wojnie światowej" - "Daleki Wschód po II wojnie światowej". yHVVr.
  • x1qzrmpavn.pages.dev/82
  • x1qzrmpavn.pages.dev/248
  • x1qzrmpavn.pages.dev/269
  • x1qzrmpavn.pages.dev/151
  • x1qzrmpavn.pages.dev/311
  • x1qzrmpavn.pages.dev/280
  • x1qzrmpavn.pages.dev/148
  • x1qzrmpavn.pages.dev/302
  • x1qzrmpavn.pages.dev/88

    • quiz o 1 wojnie światowej